NAGEJAAGD GELUK

Anette heet ze. De Noorse Sheree, mijn Nijmeegse kapster die ik een eeuwigheid geleden zag, zo voelt het. Anette werkt bij Bliss in Fagernes. Een provinciestadje, 2,5 uur rijden van thuis en op de route naar onze vriend met zijn hotel, tevens mijn nieuwe werkgever.

We zijn er vaak, dus tijd om ook daar een kapster te zoeken. Ik vond haar. Leuke dame die Anette, wat verlegen maar ze kwam snel los met verhalen over haar hobbies: paardrijden, motorcross en jacht… Duidelijk van een ander kaliber dan de Hollandse Anette. ´Waar jaag je op`, vroeg ik haar. Elanden zijn de dieren die ze schiet. Ze liet me foto’s zien, in gepaste jagersoutfit, strak kapsel en geweer struinend door de Noorse bossen. Het zag er best indrukwekkend uit. Een lichte paniek voelde ik, met wat voor kapsel ga ik zo de deur uit?

Even later stapte ik opgelucht en met een perfecte haircut naar buiten. Ik had er een vriendin bij.

Tradities

Een terugkerend thema in mijn blogs: Noorse tradities. De jacht is een belangrijk deel van de cultuur hier. Het is lastig iemand te vinden die niet direct of indirect hiermee te maken heeft. Ook de discussies rondom dit gevoelige onderwerp, de voors en tegens, zijn een deel van de Noorse cultuur. De jacht is gebaseerd op het behoud en op peil houden van een draagkrachtig bestand.

De discussie is, wie zet grenzen, welke belangen spelen er en op welke basis wordt zo’n bestand berekend? Veel van deze kennis is gebaseerd op oude wetenschap. Nieuwe wetenschap stelt vast dat de traditionele quota berekend zijn op de dramatische gevolgen van menselijk handelen. Denk aan de walvissen en zeehondenvangst of die van de wolven. Vaak zijn er ook economische interesses die ten grondslag liggen aan zulke quota. Te veel walvissen zou de visserij benadelen, er zouden te weinig vissen zijn. De wolven, wilde katten en beren eten te veel schapen en ander wild. De nieuwe wetenschap laat zien dat hoe meer walvissen er zijn, des te meer vis er is, hoe meer wolven en beren, des te groter de diversiteit tussen andere bestanden, flora en fauna. Een ingewikkeld thema dus waar nog lang niet het laatste woord over gesproken is...

Bij vrienden waar we regelmatig eten, krijgen we vaak een stukje hert of eland voorgezet, geschoten door onze vriend. Laatst een gesprek met ze over de jacht. Hun bewuste keuze om alleen ´vers´ geschoten wild te eten en geen vlees uit de massa industrie. Als je dan toch vlees wilt eten, waarom dan niet een dier dat een mooi, vrij leven gehad heeft?

In de herfst reden we de hoofdweg door nationaal park Jotunheimen. Langs de kant, een mobiele slachterij waar jaarlijks vele rendieren worden geslacht. Een populaire bijbaan om hierbij te helpen.

Ik zag jongens en meiden die vachten schoon schraapten van het bloed, geweien op de grond. Een geur en beelden die mij in de auto hielden. Theo erop uit met zijn camera. Dramatische foto’s werden het met een rauwe schoonheid. Dit ´evenement´ is een schooluitje voor vele Noorse kids. Heel wat anders dan de droomvlucht in de Efteling. Het sprookjesachtige imago van rendieren zag ik voor mijn ogen wreed om zeep geholpen worden. Ik realiseerde me ook dit een deel is van de cultuur van dit ruige, uitgestrekte land.

Nagejaagd geluk in een nieuw leven en land. Een jaar waarin de kwetsbaarheid van het leven zo voelbaar was. Een wereldwijd virus zaaide angst en zorgde voor sociale afstand en reisbeperkingen. Van dichtbij maakten we mee dat een veel te jong leven eindigde.

Vandaag een dag waarop het nauwelijks licht werd...

Het Luciafeest (Zweeds: Sankta Lucia) is een typisch Zweeds lichtfeest dat op 13 december gevierd wordt. Het feest is vernoemd naar de heilige Sint Lucia. Oorspronkelijk werd het enkel in Västergötland gevierd, maar sinds de 20ste eeuw ook in de rest van Zweden en andere landen zoals Noorwegen verspreid.

Gebons op de deur, daar stond ze, in het licht. Zingend en gekleed in een witte jurk met een krans op haar hoofd met lichtjes. Ze kwam vers gebakken broodjes brengen. Buurvrouw Britt als Santa Lucia. Op 13 december wordt dit lichtfeest gevierd. Ik was haar helemaal vergeten. Het deed me wat, door Lucia toegezongen te worden.

Nog even geduld dan zit de kortste, donkerste dag er weer op en gaan we op jacht naar nieuwe lichtpuntjes. Een ander (t)huis (volgend blog) in de idylle Eidsfoss en bovenal ontmoetingen met mijn allerliefsten in Nederland. Ik tel af.

Het kan nu niet dat we elkaar ontmoeten en het leven delen. Maar als het wachten als de nacht is, laat de sterren je dan zeggen, met mijn hart ben ik dichtbij. (Kris Gelaude)