ALLE HENS AAN DEK

Zweetdruppels in haar nek. Mette, mijn nieuwe buurvrouw, hout hakkend met een fanatieke blik. Het was haar menens. ´Volgens mij vind je het leuk om te doen´, zei ik haar. Ze had er duidelijk lol in.

Het was mijn eerste dugnad. Dugnad staat voor vrijwilligerswerk en is groot(s) in dit land. Met je dorpsgenoten allerlei klusjes doen zoals straatjes opruimen, onderhoud aan schuren, strandjes, bossen, you name it. De Noorse samenleving was niet hetzelfde geweest zonder dugnad en kan niet zonder deze gratis handjes. Overal in de natuur is het werk te zien van ijverige vrijwilligers. Bruggetjes over water, merktekens om de wandelpaden te kunnen volgen, picknickplaatsen met BBQ, het zijn maar een paar voorbeelden. Ik kijk er vaak van op, de blauwe en rode wegwijzers op stenen en bomen geschilderd, om maar niet te verdwalen. Noren die met een verfkwast gewapend, de immense natuurparken intrekken voor deze klus. Geweldig werk.

In 2004 werd het woord dugnad HET nationale woord van Noorwegen. Kijkers werden bij een taalprogramma op de NRK (Noorse NOS) uitgenodigd om te stemmen. Dugnad werd op de voet gevolgd door ´Jah´ (bij inademen, dit zal ik voor moeten doen en doe ik inmiddels zelf ook), matpakke (lunchpakket) en koselig (gezellig).

Er was geen ontkomen aan. Deze dag ging ik aan de dugnad. Werk aan de winkel. Op het strandje bij ons in de buurt wordt hard gewerkt aan de bereikbaarheid en inrichting van een buitenplek waar iedereen kan genieten van de natuur en het water. Picknickplaatsen, BBQ´s en houten huisjes waarin je op zomerse avonden in je hangmat kan chillen. Het is er allemaal in Sandvik.

Een kennis uit het Eidsfosse dacht dat dit een prima gelegenheid zou zijn om andere locals te ontmoeten. Naast het praktische aspect heeft deze happening namelijk een grote sociale functie. Op Facebook zag ik wat er op het programma stond die dag. Timmerwerk, hout hakken, terrein opruimen, daken repareren, eten verzorgen. Dat laatste leek me wel wat en zo liepen we naar het strand. Het eerste dat ik zag, vrouwen die met boomstammen sjouwden, hout stonden te hakken, op de daken kieren stonden te kitten, uiteraard gekleed in serieuze èn veilige outfits. Want jullie weten inmiddels, voor alles heeft de Noor de perfecte outfit in de kast waarbij veiligheid voorop staat!

Onze werkhandschoenen waren we vergeten, dus met blote handjes aan het werk. Theo stortte zich op het splijten van boomstammen, met een speciale machine. Ik zag het als mijn schone taak het vers gekapte hout netjes op te stapelen. Dat klusje lag mij wel. Tussentijds ruimde ik het hout bij Mette op die onverwoestbaar leek die dag. Een nuttige dag sloten we af met muffins met elkaar aan één van de picknicktafels. `Kom gezellig op de koffie` werd ons gevraagd. Noren afstandelijk? Niet in Eidsfoss!

Gisteren opende de burgemeester het strandje officieel. Er was livemuziek, een praatje van deze en gene en natuurlijk waren zij er ook, de vrijwilligers in oranje hesjes die de catering verzorgden. Voor het eerst at ik elandhamburgers die Jant voor me bakte. Jant is Nederlandse en woont al 13 jaar met haar gezin in Eidsfoss. Gezellig en op een steenworp afstand wordt het binnenkort een Nederlands bakkie doen.

Hoog tijd!

Ik laat hout opstapelen even voor wat het is en bereid me voor op mijn trip naar Nederland op 2 juli. Endelig! Het werd hoog tijd!